ΑΝΑ ΠΩ

     Η Άνα Πω, το κορίτσι με το περίεργο όνομα, είχε πάντα ένα χαμόγελο στα χείλη και πολλή αγάπη για τη ζωή. Η μαμά της ήθελε να την ονομάσει Αγαπώ, γιατί αυτή ήταν η πρώτη λέξη που είπε. Ο μπαμπάς της ήθελε να την ονομάσει Ανασαίνω, γιατί γεννήθηκε με μια ανάσα. Κι έτσι βγήκε το Άνα Πω. 

     Η Άνα Πω ζούσε σε ένα νησί τόσο μικρό, που ούτε ο χάρτης δεν το έδειχνε, αλλά τόσο γεμάτο από λουλούδια και ζώα που δεν χωρούσαν πουθενά αλλού. Βέβαια, το πιο σημαντικό σε αυτό το νησί ήταν η παλιά άμαξα, που την είχε ξεβγάλει το κύμα από ένα χαμένο ναυάγιο.

     Όσο πράσινο και πολύχρωμο ήταν αυτό το νησί, τόσο μαύρο και άραχνο ήταν το διπλανό, που επειδή είχε ένα ηφαίστειο μέσα στη μέση όλα ήταν μαύρα. Στο μαυρονήσι ζούσε ο μικρός Μαυρίκος, αφού όλα του φαίνονταν μαύρα. Όνειρο της ζωής του ήταν να κάνει το διπλανό νησί ασπρόμαυρο σαν το δικό του. Η τύχη τον βοήθησε και μόλις έκανε την 3.693.665κοστή ευχή του, μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν και πήγαν πάνω από το πολύχρωμο νησί. Έβρεχε ώρες ατελείωτες. Και όταν πια σταμάτησε η βροχή, το θέαμα που αντίκρισε η Άνα Πω από το παράθυρό της δεν περιγράφεται. Η βροχή ξέπλυνε τα χρώματα. ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΑ!!!

- Τι συμφορά!!! είπε η Άνα Πω. Καλά η ζέβρα, αλλά τα παγωτά να είναι ασπρόμαυρα;! Ούτε να στο σκέφτομαι, δεν θέλω! και έκλεισε το παράθυρο με θυμό.  Πρέπει να κάνω κάτι, σκέφτηκε και πήγε αμέσως στον κύριο Τάσο που ήξερε πολλά. 

     Μόλις μπήκε, ο κύριος Τάσος την χαιρέτησε και τη ρώτησε, αν πήγε να μάθει και αυτή για το πως να κάνει μια άλλη χώρα ασπρόμαυρη.

- Όχι, ακριβώς το αντίθετο, απάντησε εκείνη. Βέβαια, εγώ θέλω να κάνω την δικιά μας πόλη ξανά χρωματιστή! 

     Ο κύριος Τάσος σκέφτηκε λίγο, κούνησε τα γυαλιά του και άνοιξε ένα τεράστιο βιβλίο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή της έδειξε ένα παράξενο πουλί, σε αντίγραφο, βεβαίως.

- Το βλέπεις αυτό; τη ρώτησε.

- Ναι, τι είναι;

- Αυτό εδώ το ζώο είναι το πιο πονηρό και το πιο σπάνιο ζώο στον κόσμο.

- Και πως λέγεται;

- Παρδαλό! 

     Το κοριτσάκι έβγαλε ένα γέλιο τόσο δυνατό που το άκουσε μέχρι και το αγόρι από το απέναντι νησί. Μετά από λίγη ώρα σταμάτησε, γιατί ο κύριος Τάσος την κοιτούσε περίεργα.

- Και πως θα πάω σε αυτό και τι θα μας χρησιμεύσει; 

Εκείνος κούνησε πάλι τα γυαλιά του και απάντησε:

- Άκου με προσεκτικά. Αυτό το πουλί κάνει μια φορά το χρόνο χρωματιστά αυγά, που αν τα σπάσεις βγαίνουν χιλιάδες χρώματα. Προσοχή μην σε μπερδέψει με το Μαυροπούλι. Αυτά τα δυο πουλιά είναι ίδια. Μάλλον, σχεδόν ίδια. Το Μαυροπούλι δεν έχει λειρί πάνω στο κεφάλι του, ενώ το Παρδαλό έχει. Κατάλαβες;

- Σχεδόν! Και ξαναρωτάω, πώς θα πάω εκεί;

- Θα φτάσουμε και σε αυτό, μην είσαι ανυπόμονη! Θα κλέψεις την άμαξα.

- Τι;

- Αυτό που άκουσες! Και γρήγορα, γιατί το Παρδαλό αύριο γεννάει!

- Καλά, είπε και έφυγε βιαστική.

    Εκείνο το βράδυ κιόλας την έκλεψε, μπήκε μέσα και...τσακ! Την πήγε εκεί με μαγικό τρόπο, στο πι και φι! Τότε είδε δυο κότες και θυμήθηκε τα λόγια του κύριου Τάσου. Παρατήρησε τα κεφάλια τους και πρόσεξε ότι η αριστερή δεν είχε λειρί. Σίγουρη, λοιπόν, πήγε στην δεξιά.

- Τι θέλεις; τη ρώτησε το Παρδαλό.

- Θέλω τρία από τα αυγά σας. 

   Όμως, για να της δώσει τα αυγά της, έπρεπε η Άνα Πω να δώσει το Πω, δηλαδή την αγάπη. Εκείνη σκέφτηκε για αρκετή ώρα, τι να επιλέξει, το χρώμα ή την αγάπη. Τελικά επέλεξε το χρώμα και πήγε στην άμαξα. 

    Και μη νομίζετε ότι έμεινε για πολύ καιρό χωρίς το Πω! Το κορίτσι ερωτεύτηκε και το Πω γύρισε θριαμβευτικά!!!