Κάποτε υπήρχε ένα πολύ μακρινό εξωτικό νησί κοντά στη Χαβάη. Αυτό το νησί είχε τα πάντα, παραλίες, club, κατοικήσιμα σπίτια, όπου ζούσαν φυσικά άνθρωποι, πάρκα και πολλά άλλα. Δεν είχε, όμως, μόνο καλά. Στην άκρη του νησιού υπήρχε ένα φοβερό ηφαίστειο. Ευτυχώς για τους κατοίκους το ηφαίστειο ήταν κοιμισμένο. Μια μέρα, όμως, ξύπνησε! Η θάλασσα προσπάθησε να το καθησυχάσει, αλλά μάταια. Το ηφαίστειο κατέστρεψε όλο το νησί. Μετά από αρκετό καιρό η θάλασσα αρρώστησε, επειδή δεν είχε ούτε οξυγόνο ούτε τροφή. Το ηφαίστειο κατάλαβε τότε ότι έκανε ένα πολύ μεγάλο λάθος. Δεν ήξερε, όμως, πως να επανορθώσει. Έτσι έπρεπε να βρει έναν τρόπο να ξυπνήσει πρώτα την θάλασσα. Την άλλη μέρα σταμάτησε να βγάζει λάβα και να αφήνει αέρια που μόλυναν τα πάντα. Ευτυχώς άρχισε εκείνη την μέρα επιπλέον να βρέχει και άρχισαν σιγά σιγά να φυτρώνουν πάλι δέντρα και φυτά. Το οξυγόνο ήρθε πάλι μαζί με τα φυτά, τα ζώα, τους ανθρώπους,αλλά -για ένα λεπτό- η θάλασσα δεν είχε ξυπνήσει.!
- Μα πώς;! είπε το ηφαίστειο με απορία.
Από την στενοχώρια του το ηφαίστειο κοιμήθηκε και έχυσε ένα δάκρυ, το οποίο ξύπνησε την θάλασσα. Εκείνη είδε το νησί "ζωντανό" και κατάλαβε ότι το ηφαίστειο έσωσε το νησί. Έτσι η θάλασσα με ένα μεγάλο κύμα εξαφάνισε το ηφαίστειο στον πάτο του ωκεανού και έζησαν αυτοί καλά και εμείς... ας τα λέμε καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου