Μια φορά και ένα καιρό σε ένα χωριό κοντά στα βουνά της Γροιλανδίας ζούσε ένα αγόρι, που το έλεγαν Κώστα, αλλά όλοι στο χωριό τον φώναζαν Χαρουμενούλη. Ήταν πάντα χαρούμενος, έλεγε συνέχεια αστεία και ήταν καλοσυνάτος. Στο απέναντι χωριό ζούσε ένα κορίτσι που δεν του άρεσε τίποτα. Όλα τα μισούσε, ακόμα και το χωριό της. Όποτε οι άλλοι της έλεγαν να παίξουν μπάλα, εκείνη έλεγε ότι μισεί την μπάλα. Αυτό το κορίτσι λεγόταν Ελένη, αλλά όλοι στο χωριό την φώναζαν Αντιθετούλα.
Όταν ο μπαμπάς και η μαμά της της είπαν ότι θα πάνε μια εκδρομή στο απέναντι χωριό, αυτή είπε: "Μισώ τις εκδρομές!", αλλά τελικά μετά από πολύ ώρα την έπεισαν και έτσι ξεκίνησαν την εκδρομή. Καθώς πήγαιναν, οι γονείς της μιλούσαν για διάφορα. Ξαφνικά ο μπαμπάς της γύρισε και την ρώτησε: "Ωραία δεν είναι η φύση;". Εκείνη απάντησε ότι την μισεί. Αφού έφτασαν, κατέβηκαν από το αυτοκίνητο και οι γονείς της πήγαν στο καφενείο να καθίσουν.
- Πήγαινε να κάνεις νέους φίλους, της είπαν.
- Μισώ να κάνω φίλους, μουρμούρισε η Ελένη όπως πάντα.
Καθώς προχωρούσε στο χωριό, συνάντησε τον Κώστα τον Χαρουμενούλη.
- Πώς σε λένε; ρώτησε το αγόρι.
- Ελένη Αντιθετούλα. Εσένα;
- Κώστα Χαρουμενούλη. Θες να γίνουμε φίλοι; ρώτησε ο Κώστας.
- Καλά. Αύριο θα συναντηθούμε εδώ, είπε η Ελένη.
- Εντάξει. θα παίξουμε αύριο, συμφώνησε ο Κώστας.
- Μισώ το παιχνίδι, λέει ξαφνικά η Ελένη.
Την επόμενη μέρα που συναντήθηκαν, έπαιζαν συνέχεια και με άλλα παιδιά. Αυτό γινόταν κάθε μέρα και άρεσε όλο και πιο πολύ στην Ελένη μέχρι που ξεφώνισε: "Αγαπώ το παιχνίδι, τους φίλους μου, την εξοχή, τα ζώα και τον Κώστα!".
Έτσι εγκαταστάθηκαν στο χωριό και είπε στους γονείς της: "Μπαμπά, μαμά, σας αγαπώ!". και έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου